ოღონდ ახალგაზრდა ანიმაშეკს არ უნდა აერიდებინა. თავის სურათებს გოგოებივით ეპყრობოდა. და ის მილფი დასცინოდა თავის ჰობის. ასე დაასვენა, დაუკითხავად აიღო სველი ხვრელები. და რაც უფრო ღრმად ჩადიოდა მისი თითები, მით ნაკლებ წინააღმდეგობას უწევდა. ყოველთვის სიამოვნებდა პატრონის გაკიცხვა, მისი ძუნწი. მამლის წოვის შემდეგ - მან ბიჭი თავის ბატონად აღიარა.
დედა ბევრად უფრო ლამაზად გამოიყურება, ვიდრე მისი შვილის შეყვარებული. რაც მას ჩამოუვარდება კანის სიმტკიცეა და ჩიყვი, თორემ სრულიად აჯობებს. შეიძლება ითქვას, რომ ის ნაძირალა იყო, როცა პატარა იყო. ვაჟიც სიმპათიურია, დედას გარყვნილებასაც არ აყოყმანებდა, ახარებდა, ასე ვთქვათ.
რა ღრმა ყელი აქვს მას! მას ნამდვილი მზერა აქვს. დიახ, და ბიჭი ისეთი ენთუზიაზმით იგერიებს წიწილს, რომ მე უბრალოდ შოკირებული ვარ, მაგრამ სასიამოვნო)